[Foto: Pixabay]
De hoofdvraag die de Turks-Franse choreografe Bahar Temiz (38) stelt is: hoe kunnen we in deze maatschappij overleven? Iets waarmee we elke dag in ons leven geconfronteerd raken. Daar probeert ze in ‘ICE’ een antwoord op te geven met haar lichaam en touw; dat duurt een dik uurtje in de Koninklijke Vlaamse Schouwburg te Brussel. Het gaat om een beeldende theatervoorstelling die bestaat uit licht van Pol Matthé, geluidsopnames van Charo Calvo, één persoon en touwen; veel touwen.
Bij het binnenkomen, is een licht te zien dat naar beneden schijnt en een perfecte, witte cirkel maakt op de vloer. Precies een piste om op te schaatsen. De toeschouwers nemen op banken rond die cirkel plaats en wachten totdat de choreografe Temiz opeens verschijnt. Ze draagt witte schoenen en een witte overall. Het doet me wat denken aan de inspecteurs van de Spaanse serie ‘La casa de papel’. Maar waarom is alles wit op wit? Wil ze daarmee de naïviteit van de mensheid benadrukken?
Temiz stapt razendsnel rond de cirkel, het lijkt wel alsof ze meedoet aan een wedstrijd snelwandelen en dat duurde wel even. Het is zelfs intimiderend, maar spanning wekt ze zeker op. We horen op de achtergrond een tekst die de choreografe heeft ingesproken. Het gaat over de Antarctische ontdekkingsreizigers in het begin van de 20e eeuw. We zouden vermoeden dat ze haar leven waagt en de verdwijnende megagletsjers in Antarctica betreedt.
De witte lichtcirkel is een omgeving waar alles naast elkaar kan samenleven en bestaan. Alles draait rond het touw: ze danst en draait ermee, trekt eraan, laat het vallen… De solodanseres legt het touw telkens op een andere manier neer, waardoor iedereen dat op een verschillende manier kan interpreteren. De transities van het ene deel van de voorstelling naar de andere zijn echter onvoldoende uitgewerkt. Het is nogal onverwacht en de toeschouwer is niet meteen mee in het verhaal. Bovendien is het geheel tamelijk eenduidig.
Het touw neemt verschillende vormen aan en dat betekent dat we ons meer moeten laten gaan, ook als het buiten onze comfortzone is. We merken soms dat de performer de controle niet meer heeft over de touwen. Er zullen moeilijkheden zijn, maar we moeten daarmee leren omgaan. De danseres heeft het lastig wanneer ze het touw volledig moet opheffen, en toch doet ze het. Het lijkt alsof ze helemaal alleen is op aarde, alsof ze machteloos is, alsof ze een gigantische last op haar schouders heeft. Dat is allemaal tijdelijk, het lichaam past zich aan en zoekt nieuwe manieren om verder te gaan. Een schitterende boodschap.
ICE is het Engelse woord voor ijs, wat bevroren water is. Het neemt tijd om te smelten en van vorm te veranderen. Het gaat om tijd en ons aanpassen aan onze omgeving. We zijn een voor een ijsblokjes op deze planeet. Daarnaast doet de voorstelling ons ook denken aan de klimaatopwarming waarvan de gevolgen steeds zichtbaarder en onomkeerbaar zijn. Hoe zal onze toekomst en vooral de die van onze kleinkinderen in deze complexe wereld eruitzien? Het blijft een onbeantwoorde vraag.
